بازیگران در جای خود درست ظاهر شدند. از حامد بهداد که در نوع و سبک خود پخته شده و از خشم و عصبانیت‌های دیوانه‌وار و تکراری‌اش خبری نبود، مشخص بود درک درستی از نقش و شخصیت جلال پیدا کرده تا کودکانی که اتفاق‌های داستان آنها بودند. فرزندانِ جلال و شیرین. شیرینی که ما در فیلم آن را نمی‌بینیم اما نقش کلیدی و مهمی دارد.
فیلم پر از نکته‌های دقیق و حتی نمادین است که اگر بخواهم بگویم ممکن است صحنه‌هایی از فیلم لو برود اما فیلم ترکیبی از همه چیز بود، از فرهنگ‌های متفاوت، عشق، خانواده و از تکفیر...
نگاه دقیق‌تر به نیازهای اساسی جوانان باید همراه با فعل جغرافیای کنونی، زمان و استعدادهای شخصی و اجتماعی همراه باشد تا بتوان خواستگاه ایده‌آل اجتماعی و فرهنگی را برایشان مهیا و ساخت.
فضای سینمای دهه نود شاید به دنبال تجربه جدیدی در ساختار و نوشتار پیش می‌رود اما باید قبول کرد ضعف در نویسندگی، عدم اطلاعات، تحقیق و پژوهش با نگاه ویژه به گیشه این صنعت هنری را از هدف اصلی خود در جامعه اسلامی دور خواهد ساخت.
