به گزارش بابل نوین، شراره‌های آتش درون این روزها دل را می‌‌سوزاند تا سطرهای روزگار را برای تو بنگارم پس:

بسم‌الله الحسین_^(ع)

اگر در آن روز سرخ، ۷۲ عاشق، قامت چون سرو خود را به ضیافت رقص شمشیرها نمی‌بردند…
اگر مشکی از خونابه، ساحل علقمه را نشسته بود…
اگر در آن دشت غریب، در گودال پُرخون، خنجری آبگون، حلق نورانی تو را نمی‌درید…اگر در آن عصر غم‌انگیز خیمه‌های عطش نمی‌سوخت و سرها در بالای نی، دست به دست نمی‌چرخید…اگر کودکانت در آن غوغای فتنه، آه بر لب، خار در پا، بر روی ریگ‌های آن دشت بلا، با دامنی آتش گرفته ، گرسنه و تشنه، یتیمانه و سوگوارانه نمی‌دویدند…

شیعیانت امروز :
رسواترین، سرافکنده‌ترین، فراموش شده‌ترین مردمان اعصار و قرون بودند که داغی از شرمساری عاشورا بر پیشانی آنان هویدا بود.

ای حسین:
ای تشنه‌ترین دریا و ای سیراب‌ترین عطشان،
با تو بود که معنی عشق را فهمیدیم ؛
ایمان را شناختیم و از تو درس شجاعت و شهامت گرفتم.
با نام و یاد تو بود که به امام عشق حضرت روح‌الله اقتدا کردیم، با اشارت او برخاستیم و با آبشار کلامش جان را تطهیر نمودیم.

حسین جان:
به شوق دیدار تو ابتدا خیابان‌های سرد بهمن ماه را در سال ۵۷ و بعد از آن بیابان‌های داغ، سوزان و پر از آتش و مین را در هشت سال دفاع مقدس در نوردیدیم.

اینک از تو می‌خواهیم:
باز هم به یاریمان بشتابی، دعایمان کنی که با ولایت زندگی کنیم، با ولایت بمانیم و با ولایت محشور گردیم.

دعایمان کنی:

قدرشناس خون شهدا و را و هدف امام شهیدان خمینی کبیر باشیم.