به گزارش خبرگزاری بابل نومه این بقعه در فاصله ی یک کیلومتری ضلع شمال غربی آرامگاه معتمدی در محله ی بازگیرکلا قرار گرفته که قدمت آن به سال ۸۸۳ هـ . ق بر می گردد و در فهرست آثار ملی با شماره ی ۳۳۲۸ به ثبت رسیده است. بنا به تصریح نوشته ی کتیبه این بقعه که یک تکیه و مسجد کوچک متعلق به عصر قاجاریه به آن متصل می باشد. این مکان، محل شهادت و مرقد منور دو برادر به نام های درویش احمد و درویش حسن پسران فخرالدین بازگیری بوده که در همین مکان به شهادت و به خاک سپرده شده اند. عبارت کتیبه ی موجود بر بقعه که کامل ترین کتیبه ی موجود در میان بقاع متبرکه بابل می باشد آن است: (( مشهد و مرقد المنوره و معطره المرحوم درویش احمد و درویش حسن ابن فخرالدین بازگیری، فی تاریخ خامس شهرالله ربیع الثانی سنه ثلاث و ثمانین فثمان مائه، عمل استاد حسین بن داوود بنا ))

یعنی: محل شهادت و مرقد منور و معطر مرحوم درویش احمد و درویش حسن پسران فخرالدین بازگیری که در تاریخ پنجم ماه خدا ربیع الثانی سال۸۸۳ توسط استاد حسین بن داوود بنّا ساخت این بقعه به اتمام رسیده است.

بنا به گفته ی معمرین و سالخورده گان محلی در فاصله چند متری بقعه سقانفار چوبی متعلق به عصر قاجاریه و یا ماقبل آن وجود داشت که در زلزله فوق العاده شدید ۲۲ فروردین سال۱۳۱۴ که مصادف با شب عاشورای حسینی نیز بوده بکلی تخریب و سال ها مکان سقانفار به صورت چاله ای باقی ماند تا آنکه در حدود سال۱۳۵۰ ش ساختمان فعلی سقانفار با همیاری اهالی و با مصالح بلوک و سیمان در همان مکانِ قدیمی بنا گردید.

همچنین بنا به قول ریش سفیدان محلی تا دوران پهلوی اول و حتی اوایل حکومت پهلوی دوم تپه های فراوان و درختان بسیاری در اطراف این بقعه قرار داشت و با گذر رودخانه بزرگ آقارود در فاصله ۲۰۰ متری آن، زیبائی منحصر به فردی به خود گرفته بود بطوری که زوّار فراوانی از شهر بابل و شهرهای اطراف برای زیارت و سیاحت به این مکان قدس سفر می کردند. متأسفانه امروزه نه از آن تپه ها که به جهت سهل انگاری اهالی تخریب شده و بزرگترین آن بیش از ده متر ارتفاع داشته و شاید قدمت تاریخی نیز داشته خبری است و نه از آن درختان سرسبز فراوان که بزرگترین آن بیش از بیست متر ارتفاع و حدود دوازده مترمربع پهنا داشته خبری است.

نقل است آن درخت قدیمی، بزرگ و تنومند از سطح زمین به ارتفاع دو متر سوراخ، درون آن خالی و به صورت یک اتاقی درآمده که حداقل ده نفر به راحتی در آن می نشستند و در مناسبت های مختلف مجالس روضه و عزا داخل آن برپا می شد و آیت الله شیخ علیجان صالحی، آیت الله شیخ محمّدسالکی و سیّدتقی مقدس ((شریفی)) از جمله سخنرانان آن مجالس بودند تا آنکه در سال ۱۳۳۰ش عده ای از جوانان با روشن کردن آتش داخل درخت، زمینه آتش گرفتن درخت را فراهم کردند. با سرایت آتش به تنه ی درخت آن درخت تنومند نقش بر زمین شد. شاهدان عینی می گویند درخت مذکور به سمت بقعه درویش علمبازی در حال سقوط بود که با نزدیک شدن به بقعه به طور معجزه آسائی تغییر مسیر داد و بقعه از خطر تخریب در امان ماند.

یکی از سنت های رایج در این مکان که بیش از یک قرن قدمت دارد برپایی ((قربون بازار)) در روز عید قربان است. در گذشته به همراه بازار ، کشتی محلی ((لوچو)) نیز در کنار آن برگزار می شد که زیبائی خاصی به آن          می بخشید و جمعیت زیادی از اطراف و اکناف بابل به این مکان آمده و روز عید را در این مکان شاد و مفرّح سپری می کردند. اگرچه بعد از انقلاب ((قربون بازار)) در روز عید قربان در این مکان مقدس برگزار می گردد لکن دیگر خبری از کشتی ((لوچو)) نیست و بازار آن نیز در سال های اخیر به دلیل قرارگرفتن عید قربان در فصل سرما کم رونق شده اما با همت مسئولین محلی ((قربون بازار)) از سال گذشته قدری رونق گرفت و انشاءالله با حمایت مسئولین فرهنگی شهرستان و اجرای برنامه های شاد و متنوع از انقراض این سنت قدیمی جلوگیری شود.

شایان ذکر است بقعه درویش علمبازی در وسط قبرستانی با مساحت هفت هزار مترمربع قرار گرفته که ابدان پاک و مطهر پنج شهید سرافراز دفاع مقدس به نام های شهید قربانعلی اخوان ـ شهید علیجان ابراهیمی ـ شهید مقداد وعظی ـ شهید محمدعلی فلاح و شهید علیرضا رجب پور در این آرامگاه آرام گرفته است.

محقق: حامد ابراهیم زاده بازگیر

عکاس: مهدی ((شعبان)) رجب پور