به گزارش بابل نوین، مهدوی رییس روابط عمومی میراث فرهنگی ،صنایع دستی و گردشگری مازندران گفت: با ورق زدن تاریخ چند هزار ساله ایران به برخی از آداب و رسوم دیرینه می رسیم که با گذشت زمان مهر فراموشی به آنها زده شد ، مانند برخی آداب و رسوم ماه مبارک رمضان چون سحرخوانی که در گذر زمان کمرنگ و کمرنگ تر شده است.

وی با بیان اینکه مازندران این دیار کهن علویان، از دیرباز مهد آیین‌های بومی و سنتی فراوانی بوده و در این میان آئین‌های ماه مبارک رمضان جایگاهی خاصی داشته است،افزود: آداب و رسومی چون رؤیت هلال ماه مبارک رمضان، افطاری، کثرت نماز و دعا، صدقه و قرائت قرآن، روزه اعضا و جوارح بیرونی و درونی و سحرخوانی که برخی از این سنت های ناب و گرانبهای این ماه پربرکت از جمله سحرخوانی امروزه دستخوش دگرگونی‌های فرهنگی شده و در آستانه فراموشی قرار گرفته است.

با وجود گسترش شهرنشینی و رشد پیچیده تکنولوژی، هنوز هم می توان نوای خوش سحری خوانان را در محلات و دهکده های ییلاقی و قدیمی مازندران شنید که روزه داران را به ضیافت الهی فرا می خوانند.

آقای رحمتی ۸۳ ساله یکی از سحر خوانان روستای بهمنان سوادکوه در گفتگو با باشگاه خبرنگاران جوان  با بیان اینکه از ۱۳ سالگی تعزیه خوانی و سحرخوانی می کند گفت: سحر خوانی یکی از آئین های سنتی ویژه ماه مبارک رمضان است که از گذشته تا کنون در کشور ما به ویژه روستاهای مازندران اجرا می شود. وی افزود: طبق این سنت، سحر‌خوانان با به راه افتادن در کوچه و محلات با نوای خوش، روزه داران را بیدار می کردند و می خوانند، سحر شد بپا خیز هنگام نماز است و همسایه‌ها نیز با این آواز دیگران را برای سحری بیدار می‌ کردند.

این سحرخوان سوادکوهی گفت: سحری خوانان از دو ساعت قبل از اذان صبح بیدار می شوند و با خواندن اشعار مذهبی و بعضا کوبیدن به طبل، روزه داران را برای ادای مراسم سحر از خواب بیدار می کنند.

وی افزود: در سال های اخیر نیز با وجود تلفن همراه نیز بیدار شدن خانواده ها و حتی همسایه ها راحت تر شده و کمتر کسی ممکن است که خواب بماند و مجبور شود بدون خوردن سحری روزه بگیرد.

به گفته وی هر چند این آئین سنتی زیبا در حال حاضر کمتر در شهر ها و روستاهای مازندران اجرا می شود اما معتمدان و ریش سفیدان برخی از مناطق استان در حال احیا کردن این سنت ها هستند .

/ص