به گزارش بابل نوین،خداوند در آیه ۴۹ سوره نجم می فرماید:« وَ أَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرَى»و اوست پروردگار ستاره «شعرا»!
ممکن است در اینجا این سوال پیش بیاید که در این ستاره چه خصوصیتی وجود دارد که خداوند خود را پروردگار آن معرفی می کند و چرا سایر ستاره ها را ذکر نمی کند؟
ستاره شعری از درخشنده‏ ترین ستارگان آسمان است که معمولا به هنگام سحر در کنار صورت فلکى “جوزا” در آسمان ظاهر مى ‏شود و کاملا جلب توجه مى ‏کند. دلیل آنکه خداوند در این آیه خود را به طور خاص پروردگار این ستاره می نامد، این است که گروهى از مشرکان عرب این ستاره را مى ‏پرستیدند، قرآن مى ‏گوید: چرا شعرى را مى‏ پرستید؟ آفریدگار و پروردگار آن را بپرستید. گروهى از عرب مانند قبیله “خزاعه” آن را تقدیس و پرستش مى ‏نمودند، و اعتقاد داشتند که این ستاره مبدأ موجوداتى در روى زمین است، تاکید قرآن روى این مساله براى بیدار ساختن این گروه، و همانند آنهاست که مخلوق را با خالق اشتباه کرده، و مربوب را به جاى رب قرار داده‏ اند.
البته این ستاره خود واجد ویژگی هایی است که آنرا از سایر ستارگان آسمان متمایز می کند و این نکته خود می تواند دلیلی برای ذکر آن در این آیه باشد. خصوصیاتی مانند حرارت و جرم و حجم و درخشندگی آن، که بیشتر از سایر ستارگان است. اما دلیل اصلی برای ذکر آن، همان تقدیس و پرستش آن توسط برخی مشرکان عرب است، که قرآن کریم خواسته به مشرکان بفهماند همان چیزی را که خالق و مبدأ موجودات می دانید، خود مخلوق و مربوب خدای یگانه است.
ضمنا باید توجه داشت که دو ستاره در آسمان است که به نام” شعرى” نامیده مى‏ شود، که یکى در سمت “جنوب” ظاهر مى‏ شود، و به همین دلیل آن را “شعراى یمانى” مى‏ نامند (زیرا یمن در جنوب جزیره عربستان است) و دیگرى” شعراى شامى” که در جهت شمال قرار دارد، ولى معروف همان “شعراى یمانى” است. [۱]
پی نوشت:
[۱] . تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، دار الکتب الإسلامیه،تهران،۱۳۷۴، ج‏۲۲، ص: ۵۶۴-۵۶۲

/ز

انوار طاها