به گزارش بابل نوین به نقل از بلاغ، وزارت آموزش و پرورش اگر مهم‌ترین دستگاه دولتی در کشور نباشد حتما یکی از مهم‌ترین دستگاه‌هایی است که وظیفه آموزش را در ایران اسلامی دارد و به نوعی متولی آموزش در سطوح نوجوانی و جوانی است.

افراد در حساس‌ترین دوره زندگی زیر نظر این مجموعه رشد می‌کنند و از ابتدا شخصیت خمیر مانند و شکل نگرفته خود را به دست مسئولان این بخش می‌سپارد به امید بهتر شدن و مفیدبودن.

حال سوال اصلی اینجاست که در مقابل جواب اعتمادی که خانواده‌ها می‌کنند آیا متولیان این وزارتخانه به درستی هدایت نسل جوان را بر عهده دارند؟

با هزار آرزو تمام شرایط را فراهم می‌کنند و حتی حاضر به پرداخت پول‌های کلان نیز می‌شوند تا سطح علمی محل تحصیل فرزندانشان بالا باشد.

آن‌هایی که قادر به ثبت‌نام در مدارس غیرانتفاعی نیستند باید دل به میزان هوش فرزندان خود خوش کنند و در این بین نکته قابل توجه این است، همه که ژن خوب ندارند تا با هوش و توانایی خود به بالاترین جایگاه‌ها برسند!

۱۲ سال با تمام خوبی و بدی تمام می‌شود و فرد مجبور به مواجهه با غولی است که در واقع وجود خارجی ندارد و ساخته ذهن است.

اوج خلاقیت این سازمان به اصطلاح سنجش صلاحیت علمی جوانان این مرزو بوم، زده کردن فرد از درس و اجبار به حفظ نکاتی است که اکثرا کاربردی در زندگی ندارند.

می‌شود حق داد وقتی خانوادگی به شغل شریف دیگری هم مانند واردات! می‌پردازند ممکن است حواسشان اندکی پرت شود و فراموش کنند زندگی آینده‌سازان این جامعه در دستانشان است.

در کنکور نیز عده خاصی هستند که با غول درون ذهنشان گرگم به هوا بازی می‌کنند و خیالشان جمع سهمیه هیئت علمی و حق ورودی است که از بابا و مامان جان‌شان به آن‌ها می‌رسد.

و در ادامه بعد اتمام تحصیل هم اگر شانس با فردی یار باشد شغلی میابد در غیر اینصورت دیگر به خودش مربوط است!

اصلا به دولت چه، مگر وظیفه آن‌هاست که دنبال شغل باشند.

خلاصه اینکه به پدر و مادرهایتان بگویید اگر من موفق نشدم تقصیر شماست حتی اگر نهایت تلاش خود را هم کرده باشید مهم این است که هوش شما کم بود و از شما به من رسید.

زهرا میرزایی