به گزارش بابل نوین، فیلم سینمایی «جشن دلتنگی» با یک آشفتگی در فیلمنامه روبروست. فیلمنامه آن مبتنی بر قصه آدم های آشفته ای است که زندگی خود را در فضای حقیقی گم کرده اند و به فضای مجازی روی آورده اند.

نزدیک به ۳۰ دقیقه ابتدایی فیلم مخاطب هنوز نمی داند با چه قصه ای روبروست.خرده داستان ها به قدری در قصه فراوان است که اصل قصه یعنی فضای مجازی و مشکلات آن به کلی فراموش شده است.

نکته مهمی که مخاطب سینما را از جشن دلتنگی دلزده می کند، دیالوگ های تکراری بازیگران و موضوعات کلیشه ای در فیلم است. مثلا دختری دائما به پدرش می گوید: «الان قرن بیست و یکم است و به روز شو.» از این دیالوگ ها در فیلم بی شمار است.

بازی کلیشه ای و در برخی موارد تکراری بازیگران مثل محسن کیایی و بابک حمیدیان هم تماشاگر را آزرده خاطر می کرد.

روند پیشرفت قصه جشن دلتنگی بسیار کند و کسل کننده است و زمان زیاد فیلم یک دلزدگی برای سینما دوستان ایجاد می کند.

فضای مجازی و غوطه ور شدن انسان ها در این فضا موضوعی بسیار مهم است، اما شکل و پرداخت به آن هم اهمیت دارد. به نظر می رسد پوریا آذربایجانی در این فیلم، تنها اندکی به معضلات فضای مجازی نزدیک شده بود.

یادداشت از محمدرضا فلاحی

/ص