بر اساس آیات قرآن و روایات اهل عترت(ع) رسیدگی به امور مردم و توجه و گسترش فرهنگ ایثار و از خودگذشتگی در جامعه دینی بسیار با اهمیت است. مصادیق فراوانی از سیره عملی ائمه اطهار (ع) در مسیر حفظ و تقویت فرهنگ ایثار و از خودگذشتگی وجود دارد. رسول اکرم(ص) در حدیثی درباره اهمیت توجه  به نیازها و امور همسایه فرمودند: «به من ایمان نیاورده است آن کس که شب سیر بخوابد و همسایه‌‌اش گرسنه باشد؛ ما آمَنَ بى مَن باتَ شَبعانَ وَجارُهُ طاوِیا، ما آمَنَ بى مَن باتَ کاسیا وَجارُهُ عاریا». (مستدرک الوسائل، ص۴۲۹) یا در حدیث مشهوری از حضرت زهرا(س) می‌خوانیم که به امام حسن مجتبی(ع) فرمودند: «الجارُ ثُمَّ الدّارُ؛ ابتدا همسایه بعد اهل منزل». (بحارالانوار :ج۴۳ص۸۱)

این سیره رفتاری تنها مربوط به همسایگان نیست بلکه خداوند در آیات سوره انسان به داستانی اشاره می‌کند که طی آن اهل‌بیت پیامبر(ص) غذای افطار روزه سه شبانه روز خود را به مسکین و یتیم و اسیر تقدیم می‌کنند. خداوند در آیه۸ این سوره می‌فرماید: «وَ یُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْکِینًا وَیَتِیمًا وَأَسِیرًا». بنابراین چنین روحیه‌ای برخاسته از صفت ایثار در خاندان پیامبر(ص) و کمک به سایرین است که لازم است مؤمنان به آن مقید باشند.

اما متأسفانه در سالیان اخیر با برخی فرهنگ‌ها و گفتارهای وارداتی روبرو شده‌ایم که این سیره رفتاری را تهدید می‌کند و آسیب جدی در تعاملات مسلمانان وارد کرده است که روحیه بی‌تفاوتی نسبت به مردم و همسایگان و به خصوص به بستگان درجه دوم از عواقب مهم آن است.این موضوع نه تنها بر خلاف سیره اهل عترت(ع) و مفهوم ایثار است بلکه صفات نامناسبی مانند خودخواهی و خودبینی در بین مردم را نهادینه می‌کند و این موضوع برای آینده فرهنگی ـ تربیتی جامعه خطرساز خواهد بود./م