«یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های کرمان در دوره قاجاریه، فراز و فرودها و کارکردهای خاص علما و روحانیون است. بدین توضیح که در ابتدای این دوره، جامعه‌ی کرمان با فقدان علما و روحانیون مواجه گردید و دلیل آن نیز در پی قتل، کور نمودن، تبعید و مهاجرت بسیاری از علما و روحانیون در جریان حمله‌ی  آقا محمدخان بود. مشکلات متعدد اجتماعی که در پی نیاز جامعه به این گروه اجتماعی به وجود آورده بود، باعث شد تا ابراهیم‌خان ظهیرالدوله، تعدادی عالم دینی و روحانی از دیگر شهرهای ایران به کرمان دعوت نماید، تا اموری چون ازدواج، طلاق، ثبت اسناد، تدریس در مدارس دینی، پاسخ‌گویی به سوالات شرعی و … را برآورده سازد.

حضور علمایی از دیگر شهرها، تشکیل خاندان‌هایی جدید را به دنبال داشت و آنان با پیوند با خانواده‌های کرمانی، به ویژه در پی وصلت با خانواده‌های منتسب به کانون قدرت سیاسی و اقتصادی، خیلی زود خود در موازنه‌ی قدرت سیاسی، اجتماعی و اقتصادی دارای اسم و رسم شدند. در جوار حضور و تشکیل خاندان‌های غیر بومی، خاندان‌های علما و روحانیون بومی نیز خیلی زود شکل گرفت و این مسئله بر پیچیدگی‌های مسایل سیاسی، دینی، اقتصادی و اجتماعی این دوره افزود.

از مهم‌ترین و اولین خاندان علمای متشرعه که در این دوره در کرمان شکل گرفت، بایستی به خاندان احمدی اشاره نمود. سر سلسله‌ی این خاندان، آیت الله حاج آقا احمد است که به رغم حضور تعدادی از علمای شاخص ـ که اتفاقاً پیوستگی و وابستگی‌هایی نیز به ارکان قدرت داشتند ـ به عنوان چهره‌ای شاخص و ممتاز مطرح گردید، به نحوی که چه از جانب پادشاه قاجار، چه از ناحیه‌ی حکام کرمان و چه از منظر دیگر علما، همگان به وجاهت، مشروعیت و رهبری او بر جامعه‌ی متشرعین کرمان اعتراف و اذعان داشتند. این موقعیت اجتماعی و وجاهت بعدها در فرزندان و نواده‌های وی نیز حفظ و استمرا یافت.»

این کتاب، از مجموعۀ «تاریخ پایداریِ» دفتر فرهنگ و مطالعات پایداری حوزه هنری استان کرمان، با مشارکت مرکز اسناد و کتابخانه ملی منطقه جنوب شرق کشور(کرمان)، در ۳۹۴ صفحه و شمارگان ۱۰۰۰ نسخه، با همکاری انتشارات «سورۀ مهر» منتشر شده است./ص