نیازمندی انسانها به رشد و تکامل در عرصه های زندگی ، لازمه های فطرتی را دستخوش تحول قرار می دهد تا آنجاکه بیان مسائل دنیوی از چارچوبه زندگی خارج، فکر و اندیشه انسان روشن ضمیر به سمت عرفان درونی پیش می رود. از دریچه این نگاه که همه قوانین زندگی برای تعالی بشریت عمدتا خلق شده اند با ورود انسان به حیطه عرفان درونی این قوانین نیز تحت الشعاع تفکر الهی رنگ و بوی خالق را می گیرد و خارج از محدوده مادی ، تفکر عامل به این قوانین به سمت نگرش پرستش جویانه زندگی را در می نوردد.                                            

از منظری دیگر باتوجه به گستره روحیات انسان نمی توان همه احتیاجات درونی را با عقل محدود ارضا نمود پس لازمه برطرف نمون این احتیاجات پیوند خوردن با تفکر الهی است که از قبل آن تفکرات دینی سر باز می زند.   

آنچه دراین مجال به آن اشاره می شود تفکر دینی است که در چارچوبه تفکر ولایت پذیری رشد و نمو می نماید و آنگاه خود می تواند جایگاه رفیع انسان را که نشان از تعالی فکری است به همنوعان نشان دهدو این حداکثر شکوفایی مادی است که می توان برای یک انسان زمینی متصور شد و در ورای آن برای عظمت و بزرگی همین انسان در جهان ماورای اخروی هیچ حد و مرزی نمی توان متصور شد چون جایگاه انسانیت وقتی به یک آدم منتسب می شود خالق برای مخلوقش خارج از حد تصور ارزش و اعتبار قائل هست لذاتصور جایگاه در فکر مادی نمی گنجد.

وقتی انسان تلاش میکند از قید و بند وروزمره گی رهایی یابد و به تکامل بی اندیشد یقینا احتیاج به یک راهبر مناسب در طی نمودن این طریق شگفت احتیاج دارد و یقینا این راهبر باید بهمراتب از همه جهات بالاتر و برتر از هم کیشان باشد، لذا انتخاب یک راهبر مناسب همیشه جزو دغدغه های افراد یک جامعه بوده با این تفکر که راهبر مناسب همه را به سمت تعالی سوق می دهد به گرد این جایگاه رفیع پروانه وار می گردند تا در آن ذوب شوند.

با توجه به الزاماتی که در بالا بدان اشاره شد پس متفکران دینی اگر بخواهند خارج از محدوده ولایت پذیری و تبعیت از رهبری واحد قدم بزنند خواسته یا ناخواسته گناهی نابخشودنی مرتکب شده اند چون باعث تضعیف این جایگاه شده اند و در نهایت تضعیف جایگاه ولایت و رهبری در جامعه موجب از هم پاشیدگی جامعه دینی از هر جنس و نوعی خواهد شد.

مطالب فوق خود گواه آنست که باید در جامعه اسلامی تفکر حاکم به سمت یک رهبری واحد پیش برود و با بیان مواضع مناسب در مورد جایگاه ولایت و رهبری و نه در مورد اشخاص این شان رفیع هدایت گری را حفظ نمایند چون در جامعه اسلامی افراد به واسطه جایگاه ، منزلت و فرصت خدمت پیدا می کنندو این افراد اگر در چارچوب الهی باشند هویت و منزلت آن جایگاه را بیشتر خواهند نمود البته در مقام تثبیت این نکته هم لازم به ذکر است که جایگاه اجتماعی زمانی ارزشمند است که درست و بجا مورد استفاده قرار گیرد.

در پایان باتوجه به آنکه قدرت و نفوذحکومت اسلامی مرهون زحمات و تلاشهای تک تک افراد جامعه در مدار رهبری می باشد زیبنده است در همه امور ولایت پذیری اصلی بر فرعیات قرار گیرد و با این تفکر زیستنی جاودانه یافت.     

              نماز بی ولای او                عبادتی است بی وضو

سید محسن پورجعفر

کارشناس ارشد علوم سیاسی

عضو فعال مجمع عالی نخبگان استان مازندران