به گزارش بابل نوین، “سبطیان”از نوادگان حضرت یعقوب(ع) می باشند که در مصر سکونت نمودند و به دیگر ممالک نیز رفتند. مردم این پیغمبر را با لقب اسرائیل (به زبان عبری یعنی بنده خدا) می خواندند. بنی اسرائیل از دوازده سبط تشکیل شد که هر یک به یکی از فرزندان دوازده گانه حضرت یعقوب(ع) منتهی می شدند. این قوم،‌ قرن ها در سرزمین مصر،سنن اجدادی خویش را حفظ نموده و بر دین و آیین حق زندگی می کردند و آثار انبیا به وسیله‌ ایشان زنده بود، تا این که نوبت سلطنت مصر به آخرین فرعون (منس سیزدهم) رسید. وی که خود را خدای بزرگ می خواند به شکنجه و آزار این قوم پرداخت تا آن که خدا حضرت موسی(ع) را به نجات و استخلاص آنان از کید فرعون فرمان داد.[۱].”قبطیان” بر مسیحیان مصر که آبا و اجداشان در مصر بودند و در آنجا نشو و نما کردند اطلاق می شود. قبطیان از نسل قبط بن حام بن نوح می باشند و از جزیره العرب به مصر هجرت کرده اند. لفظ “قبطیه” لغت مصری باستان است و امروزه گروهی که با نام قبطیان نامیده می شوند از مسیحیان هستند.[۲]
منبع:
[۱] سیّد مصطفی حسینی دشتی، معارف و معاریف، ج۳، ص ۲۵۳٫
[۲] عماد حسین اصفهانی، قصص الانبیاء، ص ۵۱۵ – ۵۲۱٫

/ز

انوار طاها