به گزارش بابل نوین،شکر بر نعمت از موضوعاتی است که در منابع روایی ما دارای جایگاه خاصی است. [۱] انسان مؤمن و موحد به جهت معرفت و شناخت صحیحی که نسبت به خدا و آفریدگارش دارد، هر چه از سوی پروردگارش به او برسد، شکرگزار است، زیرا چنین انسانی، همواره وظیفه الهی خود را انجام می‌دهد و در برابر حوادث -چه خوب باشد یا ناگوار- تسلیم است و آنها را در مسیر کمال و سیر الى الله به حساب می‌آورد.
امام حسین علیه السلام در عصر تاسوعا، در جمع اصحاب خود، حمد و ستایش الاهی را در حال خوبی و ناراحتی به جا می ‌آورد: احمده على السرّاء والضرّاء [۲] خدا را در حالی که در وضع مناسب و خوب یا در وضع ناراحتی هستم، حمد و ستایش می‌کنم.
یاران حضرت، حمد و ستایش الهی را به جا می ‌آوردند،‌ به جهت آن که توفیق یاری حضرت و شهادت همراه امامشان را پیدا کردند: الحمد للّه الذی أکرمنا بنصرک و شرّفنا بالقتل معک [۳] حمد و سپاس خدایی را که نصرت و یاری ات را به ما کرامت فرمود، و ما را به شهادت در کنارت مشرف نمود.
نهضت خونین کربلا اگرچه از یک زاویه، مصیبتی دردناک بود، اما از نگاه دیگر نعمتی بزرگ برای اسلام و مسلمانان بود، چرا که به برکت خون سیدالشهداء علیه السلام و یارانش، اسلام از مسیر انحراف نجات یافت.
اسلامی که می رفت تا به دست بنی امیه و آل ابوسفیان به ویژه یزید، به انحراف کشیده شود و هر آنچه را که یزید و یزیدیان می خواستند به نام دین به خورد مردم و تحویل جامعه دهند. شهادت امام حسین علیه السلام از این انحراف بزرگ جلوگیری کرد و این جای شکر دارد.
بنابراین، از نگاه ما مصیبت، نعمتی است که از سوی خدا به انسان رسیده، و قیام کربلا از این جهت برای مسلمانان به ویژه شیعیان نعمت و لطف بزرگ الهی است که در مسیر زندگی و دفاع از حق و مبارزه با دشمن، بهترین الگو است، از این نگاه جای شکر بر این نعمت وجود دارد.

پی نوشت ها :
[۱] ر. ک: کافی، ج ۲، ص ۹۴، باب الشکر
[۲] مقتل الحسین علیه السلام، ص ۲۱۲
[۳] همان، ص ۲۱۵

/ز

تبیان