به گزارش بابل نوین،امسال جوایز ۷۵ سالگی «گلدن گلوب»- که هر ساله از سوی سندیکای خبرنگاران خارجی در هالیوود اهدا می شود و ما بالاخره نفهمیدیم این سندیکا اصلاً چیست؟ و فرانسیس مک وورمند هم به همین قضیه اشاره کرد و دیگر آن شور و گرمای گذشته ها را نداشت. حتی مجری برنامه، «ست مایر» هم فاقد شیرینی و شوخ طبعی و طنز دیگر مجریان چون جین فالن و جیمی کمل بود. وقتی میان اجرای برنامه ناگهان کرک داگلاس ۱۰۰ ساله روی صندلی چرخدار ظاهر گشت، با نمایش صحنه هایی خاطره انگیز از فیلم هایش «اسپارتاکوس» و «شور زندگی» و «داستان کارآگاه» (کلانتری ۲۱)، معلوم شد چرا امروز سینما دیگر لطف و جذابیت و اهمیت لازم را ندارد.
سینمای کنونی کمیک بوکی و کامپیوتری با مخلوقات کریه و انفجار و آتش و البته مخرب چه نزدیکی با سینما دارد؟ شاید تصویر دنیای امروز باشد در سینما. یک خبرنگار آمریکایی در توجیه این وضع گفته: «دنیای دیوانه حاصل اش سینمای دیوانه (قاتلی، خون فشانی، انفجاری) است». نگاه می کنیم به فیلم های قدیم که همیشه از ذهنمان می گذرد. فیلم های پاکیزه و تمیز و سالم و زیبا آن هم در یک فضای انگار (به قول شاملو) «اشرافیت روحی».
و اما انتخاب جوایز بین تلویزیونی ها و سینمایی ها به دلیل نبود سریال و فیلم ها و بازیگرها و فیلمسازهای قادر و توانا، رنگ و رونقی نداشت. تلویزیون لبریز از سریال و مینی سریال و یا فیلم هایی کوچک بود که کسی رغبتی به تماشای شان نداشته است. بنابراین جایزه «گلدن گلوب» نصیب بهترین هایی شد که اساساً «بهترین»ی دیده نمی شد. در بخش سینمایی ها هم در دو رشته- یکی کمدی، موزیکال و دیگری درام- جوایز به نحوی غریب اهدا گشت. فیلم درام «لیدی برد» به عنوان یک کمدی- موزیکال جایزه بهترین فیلم گرفت! و همین طور بازیگر آن سرسه رونان که برگزیده کمدی- موزیکال شد! و بماند باقی جوایز در این رشته که طبق معمول با حساب و کتاب همراه بود…
در رشته درام، مهم ترین جوایز نصیب فیلم «سه بیلبورد خارج از ابینگ، میسوری» شد: بهترین فیلم، بهترین بازیگر زن و بهترین سناریو. و تعجب که جایزه کارگردانی به گیه مو دل تورو (برای فیلم «شکل آب») رسید و جایزه بهترین بازیگر مرد- که کاملاً قابل پیش بینی بود- به گری اُلدمن (برای فیلم «تاریک ترین ساعت») تعلق گرفت. آن چه در انتخاب بهترین فیلم حیرت انگیز بود نادیده گرفتن فیلم «دانکرک» بود. یک اثر بسیار مشکل که به نظر می رسد کم تر این روزها در سینما می توان به آن برخورد. کارگردانی کریستفر نولان هم از هر لحاظ بر دیگر فیلمسازهای، امسال ترجیح داشت.
می دانید که اصولاً جایزه دادن به بهترین ها همیشه یک جور عقیده و سلیقه شخصی است و نمی شود روی ارزش های واقعی آن ها حساب کرد. به قولی جایزه هیچ وقت ملاک ارزش یک اثر یا سازنده اش نیست./ز

بانی فیلم