به گزارش بابل نوین، نشست‌ تخصصی «هفته پژوهش و هنر انقلاب اسلامی» با حضور «اسماعیل امینی» شاعر و «محمدرضا سنگری» پژوهشگر و استاد دانشگاه در حوزه هنری برگزار شد.

اسماعیل امینی در ابتدای این نشست در مورد مسئله پژوهش در حوزه ادبیات انقلاب اسلامی گفت: مسئله اصلی پژوهش در حوزه ادب انقلاب اسلامی، خطایی است که در حوزه پژوهش در این زمینه وجود دارد. این خطا به دانشگاه‌ها و علوم حوزوی نیز ورود کرده است. خطای مذکور این است که عموم دانشگاهیان و حوزویان تصور می‌کنند که پژوهش به معنای گرد‌آوری مطالب از کتابخانه‌ها و به‌خصوص دنیای اینترنت است. در نهایت نیز همین مطالب را در قالب پایان‌نامه‌های دانشگاهی به اساتید دانشگاهی ارائه می‌کند و آن‌ها نیز که معمولا در این امر سهل‌انگار شده و توجه دقیقی به پژوهش ندارند می‌پذیرند. این در حالی است که ماجرای پژوهش ویژه‌تر از آن است که دانشگاه‌ها این‌گونه با آن برخود می‌کنند. در بسیاری از موارد دیده شده که دانشجویی به دلیل کسری نمره با درخواست استاد مربوطه مقاله‌ای را برای افزایش نمره درسی خود ارائه می‌کند. اما اصلا به این موضوع توجه نمی‌شود که این مقاله از اصول علمی پژوهش و محتوای لازم برخوردار است یا نه؟ اصلا آن دانشجو اگر واقعا در پی دانش بود که نمره‌اش کم نمی‌شد و دروس مهم و اصلی خود را به‌درستی مطالعه می‌کرد.

وی افزود: در حوزه پژوهش اگر پرسش و نظریه‌ای نداشته باشیم متوجه نمی‌شویم که کجا بودیم و به کجا می‌رویم. با توجه به این موضوع اصلا نمی‌توانیم تصمیم درست برای پژوهش مورد نظر خود بگیریم. این مشکل پایه و اساس انسان‌سازی در جامعه کشور ما دارد. چرا که شاکله اصلی کاری و فکری هر فردی در جامعه را نظام آموزش و پرورش می‌سازد. آیا در مدارس آموزش و پرورش ما و یا در حوزه‌های علمیه جایگاهی به پژوهش می‌دهند؟ آیا به دانش‌آموز مجوز اظهار نظری غیر از آنچه در کتاب‌های درسی، چه درست و یا چه غلط، داده می‌شود؟ جواب این سوال‌ها منفی است. چرا که اصلا از دانش‌آموز چنین خواسته‌ای را ندارند و برایش هم شرایط را فراهم نمی‌آورند. متاسفانه نظام آموزش ما مبتنی بر گفته‌های اشخاص مختلف علمی است و حتی ارزیابی دانش‌آموزان نیز بر همان پایه و اساس است. یعنی اگر دانش‌آموزی بخواهد پاسخ سوال‌های امتحانی را با ادبیاتی غیر از آنچه در کتاب درسی آمده بدهد با جریمه و کم شدن نمره از سوی آموزگار خود مواجه می‌شود. این‌گونه دانش‌آموز را مجبور به حفظ عینی کلمات و واژه‌ها می‌کنند و جای کاری برای تراوش ذهن آن کودک و یا نوجوان نمی‌گذارند. چرا که اصلا دیدگاهی به پژوهش در نظام آموزشی کشور ما وجود ندارد.

امینی در ادامه گفت: وجود ادبیات انقلاب برای آن نیست که ما دلبستگی به آن داریم یا اینکه به سفارش نظام حکومتی پیگیر آن هستیم. اما ادبیات انقلاب بسیار گسترده‌تر از آن است که قابل تصور باشد. دوران انقلاب و دفاع مقدس حتی اگر دوران درخشانی برای ادبیات ایران هم نباشد، حداقل تکه جدا نشدنی‌ای از تاریخ کشور ما است. دوران انقلاب و دفاع مقدس برای تمامی مردم ایران، حتی آنان که در بطن شکل‌گیری انقلاب نبودند و برایشان خیلی ملموس یا مهم نیست، ارزشمند و تاثیرگذار است. مگر می‌شود شاعری را یافت که نشانه‌ای از ارزش‌های مردمی درون اشعارش دیده نشود؟ دوران انقلاب یکی از ارزش‌های مهم مردمی است که نمی‌توانیم آن را کنار بگذاریم. بلکه باید روز به روز آن را تقویت کنیم. شخصی که خود را هنرمند می‌داند اما توجهی به ارزش‌های مردمی ندارد، هنرمند نیست. بی‌توجهی به اعتقادات و ارزش‌های مردمی ستیز با آن‌ها است. آدمی حتی اگر دین هم نداشته باشد به اعتقادات اجتماعی احترام می‌گذارد.

این شاعر داد: یکی دیگر از موضوعاتی که باید در مورد شعر و ادبیات انقلاب اسلامی به آن توجه کرد این است که آیا ما اساسا گونه شعری با عنوان «شعر انقلاب اسلامی» داریم؟ یا اینکه چنین گونه‌ای از شعر تنها ساخته خواسته‌های شخصی ما است که دوست‌دار انقلاب هستیم؟ اگر چنین ادبیاتی شکل گرفته آیا به انتخاب مولفان ادبیات بوده یا به سفارش نظام حکومتی شکل‌گرفته است؟ آیا طی گذشت ۴۰سال از انقلاب اسلامی شعر و ادبیات آن تغییر کرده و یا ثابت مانده است؟ یعنی آیا اندیشه‌های «سلمان هراتی» در افکار دیگر شاعران هم بوده است؟ اگر چنین بوده، آیا در جهت رشد حرکت داشته و یا خلاف جهت رشد ادبیات انقلاب بوده است؟ آیا می‌توانیم آثار انقلاب را به دو دسته طبیعی به معنای بیان واقعیات انقلاب و دسته مدافع انقلاب تقسیم کنیم؟ وقتی می‌گوییم شعر و ادبیات انقلاب اسلامی آیا توقع داریم که همه مولفه‌ها به یک شیوه تحلیل داشته باشند و یا اینکه طیف‌های مختلف سیاسی، زبانی و اجتماعی در آن را می‌پذیریم؟ آیا به لحاظ ساحت‌ها و قالب‌ها فراروی داشتیم؟ آیا گسترده‌تر شده و یا محدود‌تر شده است؟

امینی با اشاره به گفته‌های خود در این بخش از برنامه گفت: سوال‌های مطرح شده برای پژوهش در شعر انقلاب اسلامی اولویت دارد؛ چرا که برای شناخت و ترسیم راه آینده ادبیات انقلاب لازم و ضروری است.

امینی در ادامه این برنامه گفت: برای شناخت وضعیت فکری مردمی در هر دوره‌ای می‌توان به نوع گفت‌وگوهای آن مردم در همان دوره رجوع کرد. با بررسی گفته‌های مردمی در هر دوره می‌توانیم به موضوعاتی که برای آن‌ها ارزشمند بوده است پی ببریم. با همین کار می‌توانیم از تحریف جلوگیری کنیم. اساسا پژوهش در حوزه‌های ادبی از تحریف جلوگیری می‌کند. به عنوان مثال، اینکه چرا جوانان ما با کمترین مهمات جنگی و کمترین آموزش‌های لازم به رویارویی با نیروهای ارتش زرهی عراق می‌‌رفتند؟ پاسخ به این سوال‌ها با پژوهش در ادبیات می‌تواند به دست آید. پژوهش شعر انقلاب می‌تواند ارزش‌های انقلاب و بازتاب‌های آن در ادبیات و شعر بیان کند.

وی افزود: یکی از مشکلاتی که پژوهش در ادبیات کشور ما دارد این است که اگر یک نفر یک نظری را، چه درست و چه غلط، ارائه کند، تا سال‌های سال آن نظر میان دانشگاهیان و اهالی نظر نهادینه می‌شود. مثال این موضوع نظری است که در مورد «قیصر امین‌پور» در دوره‌ای از سوی شخصی بیان شد. این نظر تا سال‌های طولانی در هر پژوهشی در مورد «قیصر» مشاهده می‌شد. متاسفانه بسیاری از آن‌هایی که به پژوهش می‌پردازند خود فکر نمی‌کنند و تصمیم درست نمی‌گیرند. چرا که مدام سعی می‌شود از افکار دیگران استفاده کنند. این در حالی است که شاید اشخاصی که آن افکار را داده‌اند امروزه پشیمان شده و نظرشان تغییر کرده باشد.

امینی با اشاره به ابتدای شکل‌گیری شعر انقلاب گفت: پس از انقلاب عده‌ای از جوانان در حوزه هنری جمع شدند و شروع به کار در عرصه شعر انقلاب کردند. در این شرایط عده‌ای می‌گفتند که این جوانان سعی دارند با وارد ساختن مطالب مذهبی در شعر تغییر و تحولی ایجاد کنند اما شکست می‌خورند. اما دیدیم که شد. همان موقع هم کدام شاعر را می‌توانستیم بیابیم که متون دینی در اشعارش نماد نداشته باشد؟ اساسا شعر ایران پیش از اسلام نیز شعر دینی بوده است.

وی افزود: جریان شعر انقلاب اسلامی ادامه منطقی شعر فارسی است. با این تفاوت که شاعران کهن شعر فارسی انسانی را می‌آفریدند که سراپا پاکی و شجاعت باشد و تا آخرین توان خود پای حمایت‌ از سرزمین خود می‌ایستد. اما در دوران انقلاب و دفاع مقدس ما در واقعیت با چنین انسان‌هایی روبه‌رو شدیم. به عنوان مثال، مادری که هر سه فرزند خود را تقدیم انقلاب و دفاع مقدس کرده است قصه و داستان نیست. واقعیت محض است. شعر حماسی که کارش آفرینش اغراق است در بیان این واقعیات در بسیاری از موارد عقب می‌ماند و از بیان دلاوری‌های انسان‌های قهرمان دفاع مقدس عاجر است. دوران دفاع مقدس با هیچ دوره‌ تاریخی ما قابل مقایسه نیست و همین موضوع ما را ملزم به پژوهش می‌کند.