به گزارش بابل نوین  به  نقل از بلاغ، این روزها در جهانی که پیشینه حضور در آن داشتن زیستی متفاوت با آداب و رسوم کهنی است که از سوی فرهنگ‌های مهاجم نشانه گرفته قرار داریم و تنها یادگار روزهای گذشته صنایع‌دستی است.

مقوله‌ای که حرف زدن در مورد آن بار سنگین سال‌ها تلاش، همت و خلاقیت انسان‌هایی را رخ می‌نمایاند که از جان مایه گذاشتند تا چیزی را به عنوان هنر پدید آورند و گوشه‌ای از زیبایی خداوندی را نشان دهند.

هنر تراش شیشه و کریستال که قدمتی به بلندای به وجود آمدن شیشه دارد، از جنس هنرها و صنایع دستی است که به جسم بی‌جانی چون شیشه روحی از جنس هنر ناب می‌بخشد، گویی که حرف‌های هنرمند شیشه‌تراش در آن متبلور شده است.

در ایران باستان هنرمندان ساسانی در تراش دادن شیشه مهارت مخصوصی داشتند و ظروف شیشه‌ای دوره اسلامی تحت تأثیر طرح‌های قبل از اسلام بود.

قدیمی‌ترین کار تکمیلی بر روی شیشه، تراش آن است که به دو دسته تقسیم می‌شود:

الف) حکاکی فیزیکی شیشه با الماسه(فرز): با استفاده از نوعی فرزهای دستی که عموما نوک آن‌ها از جنس فولاد الماسه است که در یک نگهدارنده مهار شده و مورد استفاده قرار می‌گیرد.

ب) حکاکی فیزیکی با چرخ مسی: حکاکی با چرخ نوعی از تزئین است که از زمان مصریان و رومی‌ها به‌کار رفته است.

این تراش امروزه با استفاده از الکتروموتورهای کوچک که دیسکی را به چرخش وا می‌دارد انجام می‌شود و صنعتگران به کمک سنگ‌های مخصوصی که درجه سختی آن‌ها بیش از سختی شیشه است به خط انداختن بر روی شیشه می‌پردازند.

در این گزارش تصویری مراحل تراش شیشه بر روی استکان‌و گلدان توسط استاد عزیز خان‌بابازاده و همسر هنرمندش مریم آقانژاد در کارگاه محقری در شهر بابل را مرور می‌کنیم.