موفقیت سرتیپی در پخش فیلم ها و مسیر رساندن آن ها به فروش بالا هر تهیه کننده ای را وسوسه می کند که فیلم خود را برای پخش به وی بسپرد. این اتفاق تا این حد جدی است که حتی بعضی ها از وی به عنوان مافیای پخش نام می برند.

علی سرتیپی در جشنواره فیلم فجر 

احتمالاً همین گزاره ها باعث شده تا سازمان اوج به عنوان یک نهاد انقلابی پخش فیلم های بادیگارد و ایستاده در غبار را به او بدهد در حالی که حوزه هنری دیگر نهاد انقلابی فعال در عرصه فرهنگ هم توان پخش فیلم های سازمان اوج را داشت. رویکردی که زمینه کدورت میان مدیران این دو نهاد را هم به وجود آورد.

اما تصمیم سازمان اوج اولین همکاری سرتیپی با سازندگان فیلم های انقلابی نیست و او پیش از این مسئولیت پخش فیلم های معراجی ها، اخراجی ها۳، چ، شیار ۱۴۳ و قلاده های طلا را هم به عهده داشته است. فیلم هایی که هر کدام با سرنوشت های متفاوتی در اکران رو به رو شدند. اگر چه او خود را متمایل به پذیرفتن پخش فیلم های انقلابی نشان داده است اما این تهیه کننده سینما در حوزه فیلمسازی علایق خاص خود را دارد. سلیقه ای که اتفاقاً هیچ شباهتی به رویکرد او در خصوص پخش فیلم های انقلابی هم ندارد.

سرتیپی اگر چه از سال ۷۰ به عنوان بازیگر با فیلم های دایی خود یعنی رسول صدرعاملی پا به سینما گذاشت اما فعالیت های جدی و اثرگذار او در سینما از سال ۸۱ اتفاق افتاد. زمانی که او در مقام تهیه کننده اقدام به ساخت فیلم «توکیو بدون توقف» کرد. او از آن سال تا به امروز فیلم های دیگری نظیر دیشب باباتو دیدم آیدا(رسول صدر عاملی)، آکواریوم(ایرج قادری)، نصف مال من نصف مال تو(وحید نیکخواه آزاد)، نیش زنبور(حمیدرضا صلاحمند)، ورود آقایان ممنوع(رامبد جوان)، جیب بر خیابان جنوبی(سیاوش اسدی)، پل چوبی(مهدی کرم پور)، شهر موش ها۲ (مرضیه برومند)، شکاف(کیارش اسدی زاده) و دراکولا(رضا عطاران) را در مقام تهیه کننده کار کرده است.

در این آثار می توان سلیقه سینمایی او را به خوبی مشاهده کرد. اما چه انگیزه ای سبب می شود که او برای اکران فیلم هایی با مضامین انقلابی هم پا پیش بگذارد محل تأمل است. البته اخیراً یک اتفاق بخشی از این انگیزه را آشکار کرد.

ماجرای پخش تیزر های فیلم های سینمایی در حال اکران از شبکه های ماهواره ای دامن شرکت فیلمیران را هم گرفت. مسئله ای که اکران فیلم را تحت شعاع قرار داد. ۲۶ مهر ماه سال جاری دادستان قوه قضایی در حکم پرونده فعالیت فیلمیران را به اتهام سفارش پخش تیزر به شبکه های ماهواره ای تعلیق کرد.

این اتفاق خطری جدی برای فیلمیران محسوب می شد. چرا که سرتیپی به عنوان کسی که به عنوان قدرتمند ترین پخش کننده فیلم در ایران مشهور است در حال از دست دادن این توان خود در سینما ولو برای مدتی کوتاه بود. اتفاقی که باعث می شد اعتماد میان او تهیه کنندگان مخدوش شود.

ابوالقاسم طالبی «یتیم خانه ایران» – علی سرتیپی «پخش کننده یتیم خانه ایران»

اما از آن جایی که به طور اتفاقی پخش فیلم «یتیم خانه ایران» هم در اختیار سرتیپی بود و حکم دادستان این فیلم در آستانه اکران را نیز دچار مشکل می کرد ابوالقاسم طالبی واسطه او و قوه قضاییه شد تا به این بهانه که مشکل اکران این فیلم انقلابی بر طرف شد عملاً تعلیق شرکت فیلمیران هم برداشته شود.

با این وجود بنا به گفته طالبی، سرتیپی در آغاز اکران این فیلم که نیاز به معرفی به مخاطب هم داشت در تهران نبود. کارگردان «یتیم خانه ایران» در برنامه هفت گفت:« فیلم ما طبق برنامه قرار بود از ۵ آبان اکران شود اما شرایط ناگهان دو روز به اکران عوض شد و به ما اعلام کردند که مشکل دفاتر وجود دارد. اما پخش کننده ما آقای سرتیپی در مسافرت خارج از کشور بود و طبیعتا هرکسی خودش نباشد جانشینی هم ندارد. لذا پیگیری های زیادی شد تا مشکل حل شود و خداروشکر حل شد.»

افتتاحیه فیلم «دراکولا» به تهیه کنندگی سرتیپی و کارگردانی رضا عطاران

اگر چه این روش اکران اصلاً در خصوص فیلمی مثل «دراکولا» که خود او تهیه کرده صدق نمی کند. چرا که او اکران افتتاحیه این فیلم را به شکل ویژه ای و با تبلیغاتی وسیع در یکی از مجتمع های بزرگ تجاری در تهران انجام داد و توجه رسانه ها را به سوی این فیلم جلب کرد.

این ها در حالی است که نگاهی به کارنامه تهیه کنندگی و حتی پخش کنندگی سرتیپی ما را با واقعیت هایی عجیب در خصوص رویکرد های سیاسی و فرهنگی او آشنا می کند. به معنای دیگر فیلمیران اگر چه پخش فیلم هایی نظیر معراجی ها، قلاده های طلا و اخراجی ها۳ را هم انجام داده اما پخش فیلم های حاشیه داری نظیر عصبانی نیستم، بغض، خیابان های آرام و آتشکار را هم در اختیار داشته است.

به عنوان نمونه فیلم «پل چوبی» که سرتیپی آن را تهیه کرده است نگاه عجیبی نسبت به اتفاقات فتنه ۸۸ القا می کند و در این فیلم اتهاماتی را به سوی جمهوری اسلامی و به خصوص نیروهای نظامی وارد می کند.

البته فراهم کردن شرایط ارتباط با نهاد های حاکمیتی و مثلاً حل مشکل تعلیق پروانه فعالیت تنها سودی نیست که سرتیپی و تیم اش از در اختیار گرفتن و همکاری با فیلم های انقلابی می برند. به عنوان مثال اولین نوروز پس از فتنه ۸۸ دو فیلم اخراجی ها و جدایی نادر سیمین در سینماهای ایران اکران شدند. از همان ابتدا در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی موجی آغاز شد که بنا داشت این دو فیلم را مقابل هم قرار دهد و در آن فضای دو قطبی ملتهب هر کدام از این دو اثر را منتسب به یک جناح سیاسی خاص کند. اتفاقی که بسیاری هم کوشیدند تا آتش آن را تند کنند.

در این میان هیچ کس از خودش نپرسید این جدال ساختگی و سیاسی که پا به عرصه سینما باز کرده و تبی این چنین را برای فروش بیشتر این دو فیلم راه انداخته است چه سودی را به چه کسانی می رساند. شاید این روزها که آن فضاهای احساسی آرام شده اند می توان یادآور شد که شرکت پخش فیلمیران به مدیریت علی سرتیپی اکران و پخش هر دو فیلم این بازی را به عهده داشته است و این کمپین های به ظاهر مردمی آورده های مالی برای پخش کننده داشته اند.

این اتفاقات در حالی است که همان گونه که گفته شد فیلمسازان انقلابی هم علاقه دارند که پخش فیلم خود را به فیلمیران بسپرند. در حالی که اگر نگاه جبهه ای وجود داشته باشد، حوزه هنری به عنوان یک نهاد انقلابی و داشتن شرکت پخش فیلم توان توزیع مناسب آن فیلم ها را دارد. حتی اگر عده ای به شیوه پخش حوزه هنری انتقاد دارند به میدان آمده و این مجموعه را تقویت کنند. در کنار این حوزه هنری نیز باید اهتمام جدی تری نسبت به جذب فیلم های انقلابی داشته باشد روشی که فردی مثل سرتیپی به خوبی آن را انجام می دهد.

محمد حمزه زاده «مدیرعامل سازمان سینمایی سوره» – احسان محمد حسنی «مدیر سازمان اوج»

اگر بنا باشد که سینماگران انقلابی به سمت بیان حرف های جدی برود و بنا داشته باشد که نزاع حق و باطل را بر پرده سینما به تصویر بکشند فرصت این گونه بازی خوردن ها وجود ندارد و هر گونه سرگرم شدن به دعواهای بین سازمانی ثمری جز دلسرد کردن سایر فعالان این حوزه ندارد. اگر از طرف هر کسی اهتمامی به این امر وجود نداشته باشد مطرح شدن گله ها از جانب بد سلیقگی به حساب خواهد آمد.

منبع:رجانیوز

/ص