به گزارش بابل نوین، روز سه شنبه ۳ بهمن ماه که اسامی کاندیداهای جوایز اسکار ۲۰۱۸ اعلام و از این طریق از بهترین های سال ۲۰۱۷ سینمای جهان و به ویژه آمریکای شمالی یاد و تجلیل می شود، بی گمان «لیدی برد» یکی از فیلم های مورد بحث و از جمله تقدیر شده ها خواهد بود.
هنوز معلوم نیست چند کاندیدایی مجسمه های مشهور طلایی رنگ به سازندگان این فیلم تعلق می گیرد و صبح روز دوشنبه ۱۴ اسفند که جوایز برگزیدگان در تالار دالبی تیاتر شهر لس آنجلس آمریکا به آنها اهدا می شود، «بانو برد» فردی را از جمع خود برای دریافت اسکارهای ۲۰۱۸ به روی «سن» خواهد فرستاد یا نه اما این مسئله مشخص است که اولاً «لیدی برد» و خالق آن گره تا گرویگ، بازیگر ۳۵ ساله و کارگردان شده آمریکایی- پدیده امسال سینمای جهان بوده و سال پیش پدیده ای از همین دست (با نام «مهتاب») اسکار برترین فیلم سال را ربود و ثانیاً «بانو برد» تا همین جای کار برنده دو جایزه گلدن گلوب امسال در شاخه بهترین فیلم غیردراماتیک و برترین هنرپیشه کمدی و یا موزیکال سال (برای سوارسی رونان) شده و کاندیدای دو گلوب دیگر هم بود و برای هفتاد و یکمین دوره جوایز آکادمی عالی سینمای بریتانیا (با نام اختصاری بافتا) نیز در هر شاخه کاندیدا است که یکی از آنها برای لوری متکالف در شاخه بازیگر زن نقش دوم سال است و باز افزون بر اینها «لیدی برد» جوایزی از چندین و چند انجمن مهم سینمایی در ماههای آذر و دی دریافت کرده و در فهرست های انستیتوی فیلم آمریکا، مجمع ملی نقد فیلم و نشریه تایم، از آن به عنوان یکی از ۱۰ فیلم برتر سال پایان یافته ۲۰۱۷ یاد شده است.
فراتر از غول ها
عجبا که گره تا گرویگ که تا پیش از این فقط بازیگر سینما بود (و البته در کارهایی مثل «گرین برگ»، «فرانسیس ها»، «بانوانی در دردسر»، «جکی» و «زنان قرن بیستم» درخشیده بود) در اولین مرتبه انتقالش به پشت دوربین اثری هنری ای را آفریده که نودمین دوره جوایز اسکار به رغم حضور غول هایی مثل «دانکرک»، «پُست» و «شکل آب» و فیلم های قابل ملاحظه ای چون «تمامی پول موجود در جهان»، «راه فرار» و «هنرمند فاجعه وار» از حالا تحت تأثیر آن قرار گرفته و به واقع فقط فیلم «سه بیلبورد در بیرون ابینگ میسوری» که رأی دهندگان هفتاد و پنجمین دوره جوایز گلدن گلوب آن را بهترین کار دراماتیک سال نامیدند توانسته همچون این فیلم، شگفتی ساز ماههای اخیر سینمای جهان تلقی شود.
روابط تیره یک نوجوان با مادرش
«بانو برد» که ابتدا در فستیوال بین المللی تلوراید آمریکا در ۱۲ شهریور امسال اکران و از هر سو تحسین شد و از ۱۴ آبان امسال در سطح دنیا به نمایش عمومی در آمد. براساس سناریویی از خود گرویگ درباره دختری جوان به نام کریستین مک فرسون است که او را لیدی برد هم می نامند. او دانش آموز یک کالج در حومه ساکرامنتوی آمریکا است و سالی که اتفاقات فیلم در آن روی می دهد ۲۰۰۲ است. گرویگ در داستانی که لابد روایت نوجوانی های خود اوست، روابط تیره این دختر با مادرش (با بازی اوری متکالف) را به نمایش می گذارد. در اطراف این دختر حساس، برادر بزرگ وی که البته تنی نیست و خانواده اش سرپرستی او را برعهده گرفته اند و همسر بردارش نیز دیده می شوند و زمانی که آشنایی کریستین با مردی جوان به نام دانی افریل بی نتیجه می ماند، دوستی و ارتباط کاری وی با زن جوانی به نام جولی ین استفانز افزایش می یابد و با این که بعداً مشغول شدن وی به کار در یک رستوران و آشنایی اش در آنجا با یک موزیسین حساس و خشن به نام کایلی شیبل و همچنین دختری دیگر به نام ینا والتون راههای تازه ای را به روی لیدی برد می گشاید اما هرگز ناآرامی های روحی وی پایان نمی یابد.
سکانس تفکر برانگیز
گره تا گرویگ در این فیلم بهترین بازیها را از افراد دیگری مثل تریسی لتنر، لوکاس هجز، برنی فلد اشتاین و البته تیموتی چالامت هم گرفته اما نقطه قوت اصلی بانو برد تشریح عاطفی دختری است که نمی داند چگونه به دنیایی اعتماد کند که در عین خندیدن به وی خیال همراهی با او را ندارد و هر لحظه چاه تازه ای را فرا روی او قرار می دهد. این به واقع ادوات خیز برداشتن گرویگ به سوی سالهای بهتر و فیلم هایی کامل تر است و آن هم در حالی که سکانس پایانی تفکر برانگیز «بانو برد» به گونه ای است که شاید برای گرویگ خلق چیزی فراتر از آن بسیار سخت باشد. در این صحنه کریستین در حالی ساکرامنتو را به مقصد نیویورک ترک می کند که گمان دارد مادرش از او ناراضی و موافق با این سفر است حال آن که مادرش خود را پنهان کرده تا کریستین اشک های وی را نبیند و دخترک فقط با خواندن نامه هایی که در نیویورک پیدا می کند، در می یابد که حقیقت امر چیست و با تلفن به مادرش و گذاشتن پیامی برای او سعی در جبران گذشته ها می کند. گذشته ای که برای لیدی برد متأسفانه غیرقابل ترمیم است./ز

بانی فیلم