به گزارش بابل نوین،

بعداز جنگ جهانی اول  و فروپاشی امپراطوری عثمانی و با از دست دادن کشورهای اسلامی در قلمرو حکومتی خود، به سرزمین_^(فعلی) محدود وتنها سه درصد و بخش کوچکی از سرزمین آن در بخش بالکان_{^{(جنوب خاور اروپا)}} قراردارد.

با گذشت چهار دهه از زمان درخواست عضویت ترکیه در اتحادیه اروپا، همواره در مسیر این عضویت گام های قابل توجهی برداشته است اما در هر دوره با تعویق مذاکرات و تجویز شرایط سخت‌تر روبرو می‌شود.

از دوران حکومت سکولار آتاتورک تاکنون با تغییرات گسترده در ترکیه، این کشور از هویت ملی و دینی خود دست برداشته ولی از سال ۱۹۷۸ تاکنون مورد پذیرش اتحادیه اروپا قرار نگرفته است.
اصرار دولت مردان ترکیه برای عضویت در اتحادیه اروپا در حالی صورت می‌گیرد که انگلستان به عنوان یکی از پنج کشور اصلی اتحادیه اروپا، دارای قدرت توسعه یافته سیاسی، اقتصادی و نظامی و همچنین با داشتن حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل متحد در سال جاری از اتحادیه اروپا خارج و برای استقلال سیاسی خود ارزش و اهمیت قائل شد.
رفتار ترکیه مشابه رفتار سردمداران کشورهای عربی حوزه خلیج فارس که از خود هیچ گونه اراده‌ای ندارند و بدون اجازه اربابان خود آب نمی‌نوشند و مایلند تحت قیومت غرب و امریکا قرار بگیرند است که این خود گواهی بر عدم استقلال سیاسی است.
دولت مردان ترکیه‌ای بابهره‌گیری از تجربه خروج انگیس از اتحادیه اروپا و با انصراف درخواست عضویت و دست برداشتن از سیاست‌های و منش خصمانه اروپایی، دخالت در سوریه، عراق و حمایت از تروریسم داعش جای پای خود را در بین کشورهای اسلامی و آسیایی بازیافته و می‌توانند به استقلال سیاسی دست پیدا کنند.

این بهترین مجال برای آن است که کابینه دولت ترکیه با داشتن سرزمین وسیع و موقعیت استراتژی جغرافیایی و با توجه به زمینه‌های مناسب حاصل‌خیز و مساعد کشاورزی، صنعتی و گردشگری و با بازگشت به هویت اصلی و ملی خود به سوی توسعه یافتگی حرکت کنند.

جان کلام آن که دولتمردان ترک می‌توانند از پازل شرایط کنونی برای پیشبرد اهداف توسعه و سازندگی با اتکا بر استقلال داخلی برای احیای حکومت به تاراج رفته ترکیه بیشترین استفاده را برد.

حسین علی‌پور

دانشجوی کارشناسی‌ارشد علوم‌سیاسی