به گزارش بابل نوین،امام علی (ع)در این حکمت های به موضوعات اخلاقی اجتماعی معنوی و اعتقادی می پردازد

حکمت ۱۲۱:
چقدر فاصله بین دو عمل دور است : عملى که لذتش مى رود و کیفر آن مى ماند و عملى که رنج آن مى گذرد و پاداش آن ماندگار است.

حکمت ۱۲۲:
امام در پى جنازه اى مى رفت و شنید که مردى مى خندد.
فرمود : گویى مرگ بر غیر ما نوشته شده و حق بر غیر ما واجب گردید و گویا این مردگان مسافرانى هستند که به زودى باز مى گردند ، در حالى که بدن هایشان را به گورها مى سپاریم ، و میراثشان را مى خوریم . گویا ما پس از مرگ آنان جاودانه ایم ! آیا چنین است که اندرز هر پند دهنده اى از زن و مرد را فراموش مى کنیم و در حالى که نشانه تیرهاى بلا و آفات قرار گرفته ایم ؟

حکمت ۱۲۳:
خوشا به حال آن کس که خود را کوچک مى شمارد و کسب و کار او پاکیزه است و جانش پاک و اخلاقش نیکوست ، مازاد بر مصرف زندگى را در راه خدا بخشش مى کند و زبان را از زیاده گویى باز مى دارد و آزار او به مردم نمى رسد و سنّت پیامبر (ص) او را کفایت کرده ، بدعتى در دین خدا نمى گذارد .

حکمت ۱۲۴:
غیرت زن ، کفر آور و غیرت مرد نشانه ایمان اوست .

حکمت ۱۲۵:
اسلام را چنان مى شناسانم که پیش از من کسى آنگونه معرفى نکرده باشد . اسلام همان تسلیم در برابر خدا و تسلیم همان یقین داشتن و یقین اعتقاد راستى و باور راستین همان اقرار درست و اقرار درست انجام مسئولیت ها و انجام مسؤولیت ها همان عمل کردن به احکام دین است .

منبع:باشگاه خبرنگاران جوان

/ع